การเคลื่อนที่ของพายุหมุนเขตร้อน (กล่าวคือ "ทาง") โดยทั่วไปจะประมาณเป็นผลรวมของคำศัพท์สองคำ: "บังคับทิศทาง" โดยลมสิ่งแวดล้อมพื้นหลังและ "การเคลื่อนตัวแบบเบต้า" พายุหมุนเขตร้อนบางลูกสามารถเคลื่อนตัวเป็นระยะทางไกล เช่น เฮอร์ริเคน จอห์นซึ่งเป็นพายุหมุนเขตร้อนที่มีอายุการใช้งานยาวนานที่สุดในประวัติศาสตร์ ซึ่งเดินทางได้ 13,280 กม. (8,250 ไมล์) ซึ่งเป็นเส้นทางที่ยาวที่สุดของพายุหมุนเขตร้อนในซีกโลกเหนือใดๆ ในช่วง 31 วัน อายุขัยในปี 2537 ในทางกายภาพ ลมหรือสนามการไหลในบริเวณใกล้เคียงกับพายุหมุนเขตร้อนอาจถือว่ามีสองส่วน: การไหลที่เกี่ยวข้องกับตัวพายุ และการไหลพื้นหลังขนาดใหญ่ของสิ่งแวดล้อม พายุหมุนเขตร้อนสามารถถือเป็นจุดสูงสุดในท้องถิ่นของกระแสน้ำวนที่แขวนลอยอยู่ภายในการไหลพื้นหลังขนาดใหญ่ของสิ่งแวดล้อมด้วยวิธีนี้ การเคลื่อนที่ของพายุหมุนเขตร้อนอาจแสดงเป็นลำดับที่หนึ่งว่าเป็นการเคลื่อนตัวของพายุโดยกระแสสิ่งแวดล้อม ในท้องถิ่นกระแสสิ่งแวดล้อมนี้เรียกว่า "กระแสพวงมาลัย" และมีอิทธิพลเหนือการเคลื่อนที่ของพายุหมุนเขตร้อนความแรงและทิศทางของการไหลของพวงมาลัยสามารถประมาณได้โดยการรวมแนวดิ่งของลมที่พัดในแนวนอนในบริเวณใกล้เคียงของพายุไซโคลน โดยถ่วงน้ำหนักตามความสูงที่ลมเหล่านั้นเกิดขึ้น เนื่องจากแรงลมอาจแปรผันตามความสูง การกำหนดการไหลของพวงมาลัยอย่างแม่นยำอาจทำได้ยาก