นักวิจัยได้แสดงให้เห็นว่าหุ่นยนต์ของพวกเขาสร้างแบบจำลองจลนศาสตร์ของตัวเองได้อย่างไร จากนั้นใช้แบบจำลองของตนเองในการวางแผนการเคลื่อนไหว บรรลุเป้าหมาย และหลีกเลี่ยงอุปสรรคในสถานการณ์ต่างๆ มันยังรับรู้โดยอัตโนมัติและชดเชยความเสียหายที่เกิดขึ้นกับร่างกายของมัน หุ่นยนต์ เฝ้าดูตัวเองเหมือนทารกที่กำลังสำรวจตัวเองในห้องโถงกระจกนักวิจัยวางแขนหุ่นยนต์ไว้ในวงกลมของกล้องวิดีโอสตรีมมิ่งห้าตัว หุ่นยนต์เฝ้าดูตัวเองผ่านกล้องในขณะที่มันกระเพื่อมอย่างอิสระ เช่นเดียวกับทารกที่สำรวจตัวเองเป็นครั้งแรกในโถงกระจก หุ่นยนต์จะกระดิกและบิดเบี้ยวเพื่อเรียนรู้ว่าร่างกายของมันเคลื่อนไหวอย่างไรเพื่อตอบสนองต่อคำสั่งต่างๆ ของมอเตอร์ ผ่านไปประมาณสามชั่วโมง หุ่นยนต์ก็หยุด เครือข่ายนิวรัลเชิงลึกภายในของมันได้เรียนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างการเคลื่อนไหวของหุ่นยนต์กับปริมาณที่ครอบครองในสภาพแวดล้อมเรียบร้อยแล้ว